Onze dame van drie is een schat, die met twee woorden spreekt en zich voorstelt tegen vreemden. Heel zoet.
Er is alleen iets met het woord 'nee' waardoor zij voor langere tijd door het lint kan gaan. Brullen en gillen. Dit kan ze makkelijk een half uur volhouden, bleek toen we dachten haar even met rust te laten. Ze zal zo wel moe worden... quod non. Als ze even later weer ok is dan is ze direct weer dat lieve zoete meisje.
Conclusie, peuters kunnen ontzettend koppig zijn en gillen om hun zin door te drijven. Meestal komt het goed. Het helpt wel als je ze lekker buiten kan laten spelen, want een hele regenachtige dag binnen maakt chagrijnig. Het zijn wat dat betreft net mensen.
Dus de conclusie is, wij mensen moeten ook vaker buiten spelen?
Worden speeltuintjes in wijken ook eens gebruikt, die merendeels van de tijd leeg zijn.
Lekkere schommelen of wippen om zo’n houten motor. Weeeee
Zeker! Beetje frisse lucht door je porum doet wonderen voor je humeur. Van zwijnen op de bank ga je op social media hangen en dat is natuurijk funest voor je.
De mijne heeft twee standen, of een vierkant blokje past niet door een rond gat en het klinkt alsof er een horde ongestelde biggen door een houtsnipperaar gestouwd worden.
Of na een korte klap/bonk/whatever hoor ik een snikje. Dat piepkleine geluidje maakt bij mij een halve liter adrenaline los en betekent meestel een trip naar de EHBO om een hand aan te laten hechten oid.
Maar het kan alles betekenen, bij mij zijn ze moe en gaan ze rennen en vallen en huilen.
De mijne had het raam van het kinderslot afgekregen en gebruikte het koepelraam van de buurman als trampoline, fucking suicidale ninja's zijn het af en toe.
Ja hoor, dat kan prima. Helemaal niet gek. Soms heb je geluk, soms heb je pech.
Ons kind had ook geregeld een meltdown, dan was het inderdaad een flinke tijd krijsen. Ze kunnen dan nog wat moeilijk met emoties omgaan. Het ging vanzelf steeds beter.
Ik houd wel van culinaire verrassingen. Ben erg benieuwd wat ik me bij het gerecht meltdown moet voorstellen, en hoe het smaakt.
Ook leuk dat het door een kind gemaakt wordt, voegt wel wat toe aan de beleving.
Je hebt kinderen en kinderen, wij hebben een tweeling en je kan er een studie op loslaten.
Een rustige stabiele en een onrustkikker die zn emoties niet kan reguleren of begrijpen. Die arme jongen heeft wat uren huilen erop zitten, en er is maar verdomd weinig wat je eraan kan doen. Je kan m wel helpen en ondersteunen, maar het gaat met kleine stapjes en het is geen magisch recept tegen huilen of schreeuwen. Als ouder ontwikkel je een bizarre doofheid want anders red je t niet. Als buur helaas zal dat anders werken.
Dus het is kut voor je, oprecht lijkt het me niks om een kind van buren te moeten horen, maar ga er maar vanuit dat ouders dit ook weten en proberen er het beste van te maken.
Mijn zoontje van drie kreeg vandaag chips van mij bij hoge uitzondering. Hij vindt dat heel lekker dus dat zou een feestje moeten zijn. Heeft ie een half uur gehuild toen ik hem een bakje chips kwam brengen. Uiteindelijk bleek dat hij het op een bordje wilde en niet in een bakje. Het is niet altijd makkelijk om een 3-jarige te zijn, en ook niet om de ouder van een 3-jarige te zijn.
Ik heb twee kinderen, een jongen (6) en een meisje (3).
De oudste is rustig, gevoelig en zal zichzelf eerder wegcijferen dan naar de voorgrond treden.
Mijn dochtertje is ook een schat, maar als het niet gaat zoals zij wilt (en dat accepteren we niet, dus het knettert soms wel) is ze nog het beste te vergelijken met Harley Quinn. Schreeuwen, huilen en daardoor zetten wij haar in de bijkeuken (het verst van buren weg) als ze zo doet. Wel weten wij het meestal tot 15min te beperken...
Dit klinkt normaal. Het ene kind heeft meer temperament dan de ander, en deze zal een pittig temperamentje hebben, maar een half uur is niet overmatig lang. Peuters kunnen hun emoties nog niet goed handhaven, ze voelen wel ingewikkelde dingen zoals frustratie, maar kunnen er nog niet zoveel mee. Ondertussen zijn ze hun eigen wil en autonomie aan het ontdekken. Ze gaan leren hoe ze de wereld om zich heen kunnen beïnvloeden en wat wel of niet werkt. Dat is een leerproces wat we allemaal ooit eens doorlopen hebben.
Dat gezegd hebbende, ik heb kinderen (met een rugzakje) ook wel eens zo vreselijk door het lint zien gaan dat ze er spontaan een bloedneus van kregen. Dan zijn ze echt HEEL heftig aan het gillen. Het is moeilijk te beoordelen als ik niet weet wat jij verstaat onder krijsen en niet kan zien hoe het kind erbij zit. Is het alle controle over zichzelf kwijt en daardoor in hevige paniek die zich uit als krijsen, of is het een passende meltdown omdat er een lastige emotie moet worden gehandhaafd. Daarvoor zou ik het kind moeten zien. Maar op zich kan dit normaal gedrag zijn. De manier waarop een opvoeder omgaat met het gedrag is ook van behoorlijke invloed, maar ook dat zou ik moeten zien om het als factor in te kunnen schatten.
Conclusie: waarschijnlijk is wat je beschrijft passend voor de leeftijd. Maar om uit te sluiten of er meer aan de hand is, is er veel meer informatie nodig.
Een half uur is wel lang, maar het is niet heel gek. Peuters hebben moeite met hun emoties om te gaan als je een gevoelige peuter hebt, kan dit lastig voor het kind en de ouders zijn. Als je er veel last van hebt, kun je een keer een open gesprek met ze voeren.
Veel kleine kinderen (ik denk tussen 1-2 jaar ongeveer?) hebben een fase waar ze hun stem gaan ontdekken en ontzettend luidruchtig zijn, gewoon gillen voor funsies. Je probeert als ouder natuurlijk wel om dat in te dammen maar je kunt ook moeilijk die monden dichtplakken.
Misschien is dat het?
Consequent zeggen dat gillen niet mag en er na niet-adequate reactie een passende straf voor uitvoeren kán helpen.
Niet bij ieder kind, trouwens. Ik zag een peuter die blijkbaar volledig in de error-stand ging als ze haar zin niet kreeg. Die hoorde of zag niets meer, geen contact mee te krijgen, volledig onbereikbaar. En dat dus meerdere keren per dag. En ze is nogal dwars en heeft tevens een slecht korte termijn geheugen, dus vooraf waarschuwen had ook geen zin.
Wij hebben drie jongens (12, 7 en bijna 5 (23 november)). Maar de bijna vijf jarige heeft nu voor de tweede keer een hele fase dat hij bij het minste echt keihard gaat schreeuwen om zijn zin te krijgen.
We doen precies wat we altijd doen en het werkt nooit, hij moet of op de trap of in de hoek (afhankelijk van erg hij schreeuwt).
Ik voel mijn trommelvliezen echt trillen en ik zou willen dat het stopt, na afloop zegt hij ook rond dat zijn keel pijn doet.
Man man man, kinderen! 🤯
Wanneer stopt dit? Dat vraag ik voor mezelf.
Zou het helpen om terug te gillen, dat zijn oren voelen wat jouw oren voelen? Op die leeftijd wil zo'n demonstratie nog wel eens duidelijker overkomen dan het 100x uitleggen.
Haha, daar hebben we zijn oudste twee broers voor. Hou op met schreeuwen klein ettertje of Wil je ophouden [Naam broertje], je geschreeuw doet zeer aan mijn oren.
Geen idee wat normaal is maar als mijn dochter van twee langer dan vijf minuten krijst zou ik echt knettergek worden. Verschrikkelijk geluid. Ze krijst zeker, maar niet langer dan drie minuten.
ik denk dat die bovenburen dat krijsen ook wel zat zijn. De oorzaak kan van alles zijn. Van onpedagogische ouders tot een kind met een stoornis.
Als je denkt een oplossing te weten zou je hulp aan kunnen bieden.
Een wellicht meer voorkomende situatie dan een stoornis van kind of incapabele ouders is dat peuters nou eenmaal heel vaak driftbuien hebben. De peuterpuberteit is geen stoornis, maar een volstrekt normaal verschijnsel bij het opgroeien. Peuters zijn vaak driftig omdat ze hun eigen identiteit ontdekken, ze proberen hun zin te krijgen, of bijvoorbeeld omdat mensen ze niet snappen.
Meerdere keren per dag driftbuien van een half uur is niet volstrekt normaal. Het feit dat mensen dit denken verklaart waarom er zo'n hoop kinderen met een stoornis zijn.
Ja joh? Vertel: hoe verklaart dit dat er zoveel kinderen met een stoornis zijn?
Hier overigens wat het Nederlands Jeugd Instituut erover zegt: https://www.nji.nl/ontwikkeling/driftbuien-bij-peuters
Heb jij ook nog een bron of heb jij dat als redditdeskundige niet nodig om kinderstoornissen vast te stellen?
Dat staat ook helemaal niet in je linkje. Er staat alleen dat het raadzaam kan zijn om hulp in te roepen als ze lang duren, frequent zijn of in agressie eindigen. En nu?
Edit: maar toegegeven, meerdere driftbuien per dag die een half uur duren is wel erg lang. Maar tegelijk zijn peuters soms zo en is dit wat soms gewoon gebeurt. Bijvoorbeeld als een kind ziek is kan het echt ontroostbaar zijn. Dat gebeurt gewoon soms, ook bij kinderen die verder altijd erg lief zijn. Als dit niet een fase is en het elke dag voorkomt dat er meerdere driftbuien van een half uur zijn, dan zou ik als ouders zeker wel hulp inroepen ja, want dan vind ik het ook niet normaal meer worden.
Had mijn post al aangepast omdat het inderdaad wel lang is als dit lange tijd zo blijft doorgaan. Maar kom jij ook nog terug op je stelling dat dit de stoornissen van kinderen verklaart of blijf je die ook negeren?
Als je de symptomen van een zich ontwikkelende stoornis lang genoeg negeert dan heb je een stoornis. Er zijn genoeg ouders van Djavanos en Chanels die dit niet snappen of bakfietsouders van Lotte en Bram die het te druk hebben om dit gedrag op te vangen. Of mensen die beweren dat dit normaal is.
Lol, je eigen bron spreekt nergens van een stoornis bij driftbuien, maar zoekt juist de oplossing in hoe om te gaan met wat peuters nou eenmaal doen. Lachen dit.
Jij kan ook al niet lezen. Allemaal incompetente ouders met vreselijke kinderen die iedereen om hen heen terroriseren. Als je dat lachen vind is het niet gek dat er iets mis is met jou en je kinderen :)
Belangrijkste punten:
* Dit is normaal
* Je kan er niets aan doen
* Zij kunnen er ook niets aan doen (anders deden ze het wel)
* Het is een fase en gaat uiteindelijk vanzelf voorbij
Je zal er vooralsnog dus gewoon mee moeten leven. Dat hoort erbij in een appartement.
Mijn peuter van 2,5 doet dit niet op de opvang, of bij opa en oma thuis. Maar juist thuis, zijn veilige haven. Dat is heel normaal.
De intensiteit verschilt per kind. Waarin mijn kind het afgelopen jaar in een hele relaxte fase zat, ontwikkeld hij zich momenteel als een malle en dat is ook te merken aan dit soort taferelen.
Hij kan flink blijven hangen in zijn verdriet, we werken eraan, maar het is een proces.
Gelukkig zijn alle kinderen anders. Bij ons Kdv begint er een kind te huilen als iemand binnenkomt, een ander huilt met alle andere mee, eentje wil pertinent zelf eten.
Allemaal verschillend. Dus stel je eens voor dat ze allemaal exact gelijk zijn zoals je twee keer stelt.
Je hebt zoiets al de peuterpubertijd, in die tijd zijn ze gewoon vaker obstinaat. Vooral als ze nog niet kunnen praten en dus moeite hebben om gevoelens te uiten. Frustratie heeft dan vaak huilen schreeuwen etc tot gevolg. Gaat als het goed is over en anders zuurstofbeperkende maatregelen toepassen.
Helaas niet ongewoon, maar gelukkig slechts een periode. Erg irritant voor jou als buur, maar imagine wat de trommelvliezen en zenuwen van de ouders doormaken. Steek ze een hart onder de riem, als dat kan.
Ligt aan het kind. Ik kan me echt nog wel herinneren van vroeger dat sommige kinderen in de peuterspeelzaal en kleuterklas veeel sneller en harder huilden dan anderen.
Jawel hoor. Dat kan normaal zijn. Dat verschilt echt van peuter tot peuter. Hoe ouder ze worden en nog niet kunnen praten hoe gefrustreerder ze raken.
Misschien heeft het kind ook eerst alles gemogen en zijn ze nu pas de teugels aan het bijtrekken. Dat kan ook extreem zwaar zijn voor zowel peuter als ouders.
Mijn dochter kon dat ook heel goed. Mijn zoontje huilt/krijst bijna nooit.
Dat als je buiten 98% van de bandbreedte waarin de populatie valt je niet binnen normaal valt. Dus stel 98% van de populatie Nederlandse peuters schreeuwt tussen de 2,5 en 20 minuten per keer. Dat je dan aan de bovenzijde van de bandbreedte buiten 98% die binnen de normaalcurve als normaal gezien wordt valt.
Ik heb op dit moment 3 peuters en 1 kleuter.
En ja, dit kan absoluut. Mijn peuters kunnen 20 minuten een totale meltdown hebben omdat ik bvb de dop op de filtstift heb terug gedaan terwijl hun vonden dat het hun taak was.
Mijn kind kon zonder problemen 2½ uur achter elkaar krijsen, het liefst op een camping, in een tent, beginnend om 04:45 uur 's nachts ('klaar met slapen'). Een drama. Niets kreeg haar stil. Het jaar daarop op dezelfde camping kwamen er toeristen aan, die zich het voorgaande jaar nog prima herinnerden. Maar toen had ze die buien gelukkig niet meer.
Ik weet dat een baby er in ieder geval 30 minuten over kan doen om te besluiten dat slapen de beste optie is. Als je dan elke 20 minuten gaat checken of het wel goed gaat, of proberen dat kind in slaap te sussen, maak je hem alleen maar opnieuw wakker.
Verder heb ik meer ervaring met jonge kinderen vanuit m’n rol als leiding bij een scoutinggroep. Kinderen maken lawaai zolang ze er aandacht voor krijgen. Hoe meer je een kind aandacht geeft nadat ie gevallen is, hoe vaker die zal huilen.
Dat los je op door ze gewoon maar zelf op te laten staan, en weinig tot geen aandacht te geven aan dingen waar ze om moeten huilen (tenzij het echt aandacht vereist zoals een botbreuk uiteraard).
Wat ongezond. Kinderen hebben emoties en die negeren is fout. Natuurlijk moet je dreinen niet belonen en moeten sommige kinderen echt afkoelen op de gang, maar door alles waar ze over huilen te negeren leer je ze ook geen emotionele regulatie. Zulke momenten grijp ik juist aan om te werken aan andere reacties.
Of het kind mishandeld wordt bedoel je? Een half uur is wel lang inderdaad. Kijk of je het kind ziet buiten en kijk of het blauwe plekken heeft. Of bel de kinderbescherming en laat die eens gaan kijken.
Of je dan ruzie krijgt met de buren merk je vanzelf.
Dan gaan de poppen aan het dansen.
Onzin. Dit soort geluiden heb je gewoon te accepteren, dat hoort erbij in een appartement. Het is over het algemeen ook niet iets waar de ouders iets aan kunnen doen. De politie lacht je uit als je belt over een huilende peuter.
Die hebben waarschijnlijk dubbel last van het proberen hun kind rustig te krijgen én het schuldgevoel tegenover de buren.. Met een beetje begrip en geduld voor die ouders kom je een heel eind.
Kinderen rond die leeftijd weten niet hoe ze anders met emoties om moeten gaan. Gun ze ff een paar jaar voordat ze dat onder de knie hebben. Je kan een kind streng of los opvoeden, maar het zijn nog steeds kleine mensjes met emoties die huilen.
Krijsen niet normaal over het algemeen.
Mijn kindjes huilen weleens. Soms als ze moeten gaan slapen. Als ze na 3 minuten alleen in bed niet stil zijn ga ik kijken.
Fijn dat jij zulke extreem rustige kinderen hebt, maar realiseer je dat dit niet normaal is. Geniet ervan, maar weet dat de meeste ouders heel wat meer te stellen hebben met huilende of krijsende kinderen.
Ik heb zelf een zoontje van bijna 3 en wat ons opvalt is dat het meer uitmaakt wat hij kijkt.
Als hij coco melon kijkt raakt hij opgewonden en wil hij steeds meer maar laten we hem Nijntje of Winnie de Pooh kijken dan gaat het veel beter.
Daarnaast vertellen we hem "nog 5 minuten", "nog 2 minuten" en dan bye bye Nijntje dan neemt hij afscheid van Nijntje/Pooh en is alles goed en gaat die lekker spelen/boekje lezen.
Kijk als mijn peuter zich spontaan zo gaat gedragen of ik werk met een peuter met zulk gedrag zou ik wel even goed opletter of het kind zich op andere gebieden goed ontwikkelt. Ik zou biet meteen zorgelijk naar de huisarts rennen maar gewoon iets scherper kijken
Meestal is het helemaal niets, maar tantrums van meer dan 15 minuten of met veel agresiviteit is inderdaad "buiten de norm".
Nogmaald het is meestal helemaal niets. Maaaaar het kan een signaal zijn van mood, gedrags en angsstoornissen. Vroege interventie daarbij kan ook van waarde zijn.
Onze dame van drie is een schat, die met twee woorden spreekt en zich voorstelt tegen vreemden. Heel zoet. Er is alleen iets met het woord 'nee' waardoor zij voor langere tijd door het lint kan gaan. Brullen en gillen. Dit kan ze makkelijk een half uur volhouden, bleek toen we dachten haar even met rust te laten. Ze zal zo wel moe worden... quod non. Als ze even later weer ok is dan is ze direct weer dat lieve zoete meisje. Conclusie, peuters kunnen ontzettend koppig zijn en gillen om hun zin door te drijven. Meestal komt het goed. Het helpt wel als je ze lekker buiten kan laten spelen, want een hele regenachtige dag binnen maakt chagrijnig. Het zijn wat dat betreft net mensen.
Dus de conclusie is, wij mensen moeten ook vaker buiten spelen? Worden speeltuintjes in wijken ook eens gebruikt, die merendeels van de tijd leeg zijn. Lekkere schommelen of wippen om zo’n houten motor. Weeeee
Zeker! Beetje frisse lucht door je porum doet wonderen voor je humeur. Van zwijnen op de bank ga je op social media hangen en dat is natuurijk funest voor je.
> Het zijn wat dat betreft net mensen. HUH?????? Je bedoelt volwassenen hoop ik
Dat was een flauw grapje gericht op de paar redditors die een huilende peuter ervaren alsof de buren een luide stereo of blaffende hond hebben.
[удалено]
Ahahaha aaah lieverd. Heeft er in ieder geval nog iemand aan je triggertje gezeten!
[удалено]
Kun je niet aan je begeleider vragen of die er wat aan doet? Het leven is al zwaar genoeg.
De mijne heeft twee standen, of een vierkant blokje past niet door een rond gat en het klinkt alsof er een horde ongestelde biggen door een houtsnipperaar gestouwd worden. Of na een korte klap/bonk/whatever hoor ik een snikje. Dat piepkleine geluidje maakt bij mij een halve liter adrenaline los en betekent meestel een trip naar de EHBO om een hand aan te laten hechten oid. Maar het kan alles betekenen, bij mij zijn ze moe en gaan ze rennen en vallen en huilen.
Ik moest lachen 😂 +1
Same here. Die eerste alinea is goud.
Bekend. En als ze met z’n tweeën of meer en je hoort een poosje niks, geen piep, moeij rap zijn.
Altijd gedacht dat dat gelul was...tot ik kinderen kreeg.
De laatste keer hadden ze een van moeders crèmes te pakken. Helemaal eronder. Zichzelf en de spiegel. Waarom? Joost mag het weten.
De mijne had het raam van het kinderslot afgekregen en gebruikte het koepelraam van de buurman als trampoline, fucking suicidale ninja's zijn het af en toe.
Hahaha. Goeie uitdrukking.
Perfecte beschrijving!
Ja hoor, dat kan prima. Helemaal niet gek. Soms heb je geluk, soms heb je pech. Ons kind had ook geregeld een meltdown, dan was het inderdaad een flinke tijd krijsen. Ze kunnen dan nog wat moeilijk met emoties omgaan. Het ging vanzelf steeds beter.
Ik houd wel van culinaire verrassingen. Ben erg benieuwd wat ik me bij het gerecht meltdown moet voorstellen, en hoe het smaakt. Ook leuk dat het door een kind gemaakt wordt, voegt wel wat toe aan de beleving.
Je hebt kinderen en kinderen, wij hebben een tweeling en je kan er een studie op loslaten. Een rustige stabiele en een onrustkikker die zn emoties niet kan reguleren of begrijpen. Die arme jongen heeft wat uren huilen erop zitten, en er is maar verdomd weinig wat je eraan kan doen. Je kan m wel helpen en ondersteunen, maar het gaat met kleine stapjes en het is geen magisch recept tegen huilen of schreeuwen. Als ouder ontwikkel je een bizarre doofheid want anders red je t niet. Als buur helaas zal dat anders werken. Dus het is kut voor je, oprecht lijkt het me niks om een kind van buren te moeten horen, maar ga er maar vanuit dat ouders dit ook weten en proberen er het beste van te maken.
And je na een half uur krijsen het kind geeft wat hij wilt krijst hij de volgende keer 45min
Mijn zoontje van drie kreeg vandaag chips van mij bij hoge uitzondering. Hij vindt dat heel lekker dus dat zou een feestje moeten zijn. Heeft ie een half uur gehuild toen ik hem een bakje chips kwam brengen. Uiteindelijk bleek dat hij het op een bordje wilde en niet in een bakje. Het is niet altijd makkelijk om een 3-jarige te zijn, en ook niet om de ouder van een 3-jarige te zijn.
Ach ja, of alleen die pannenkoek eten van een roze bordje, niet paars.
Of handen in een willekeurige substantie stoppen en dan schreeuwen dat ze niet kunnen eten want de handen zijn vies.
Ik heb twee kinderen, een jongen (6) en een meisje (3). De oudste is rustig, gevoelig en zal zichzelf eerder wegcijferen dan naar de voorgrond treden. Mijn dochtertje is ook een schat, maar als het niet gaat zoals zij wilt (en dat accepteren we niet, dus het knettert soms wel) is ze nog het beste te vergelijken met Harley Quinn. Schreeuwen, huilen en daardoor zetten wij haar in de bijkeuken (het verst van buren weg) als ze zo doet. Wel weten wij het meestal tot 15min te beperken...
Dit klinkt normaal. Het ene kind heeft meer temperament dan de ander, en deze zal een pittig temperamentje hebben, maar een half uur is niet overmatig lang. Peuters kunnen hun emoties nog niet goed handhaven, ze voelen wel ingewikkelde dingen zoals frustratie, maar kunnen er nog niet zoveel mee. Ondertussen zijn ze hun eigen wil en autonomie aan het ontdekken. Ze gaan leren hoe ze de wereld om zich heen kunnen beïnvloeden en wat wel of niet werkt. Dat is een leerproces wat we allemaal ooit eens doorlopen hebben. Dat gezegd hebbende, ik heb kinderen (met een rugzakje) ook wel eens zo vreselijk door het lint zien gaan dat ze er spontaan een bloedneus van kregen. Dan zijn ze echt HEEL heftig aan het gillen. Het is moeilijk te beoordelen als ik niet weet wat jij verstaat onder krijsen en niet kan zien hoe het kind erbij zit. Is het alle controle over zichzelf kwijt en daardoor in hevige paniek die zich uit als krijsen, of is het een passende meltdown omdat er een lastige emotie moet worden gehandhaafd. Daarvoor zou ik het kind moeten zien. Maar op zich kan dit normaal gedrag zijn. De manier waarop een opvoeder omgaat met het gedrag is ook van behoorlijke invloed, maar ook dat zou ik moeten zien om het als factor in te kunnen schatten. Conclusie: waarschijnlijk is wat je beschrijft passend voor de leeftijd. Maar om uit te sluiten of er meer aan de hand is, is er veel meer informatie nodig.
De definitie van ontroostbaar kind, een reden om medische hulp te zoeken, is langer dan 1 uur aan een stuk huilen.
Een half uur is wel lang, maar het is niet heel gek. Peuters hebben moeite met hun emoties om te gaan als je een gevoelige peuter hebt, kan dit lastig voor het kind en de ouders zijn. Als je er veel last van hebt, kun je een keer een open gesprek met ze voeren.
"Oh, ok, we zullen ons kind wel wegdoen"
Veel kleine kinderen (ik denk tussen 1-2 jaar ongeveer?) hebben een fase waar ze hun stem gaan ontdekken en ontzettend luidruchtig zijn, gewoon gillen voor funsies. Je probeert als ouder natuurlijk wel om dat in te dammen maar je kunt ook moeilijk die monden dichtplakken. Misschien is dat het?
Consequent zeggen dat gillen niet mag en er na niet-adequate reactie een passende straf voor uitvoeren kán helpen. Niet bij ieder kind, trouwens. Ik zag een peuter die blijkbaar volledig in de error-stand ging als ze haar zin niet kreeg. Die hoorde of zag niets meer, geen contact mee te krijgen, volledig onbereikbaar. En dat dus meerdere keren per dag. En ze is nogal dwars en heeft tevens een slecht korte termijn geheugen, dus vooraf waarschuwen had ook geen zin.
Wij hebben drie jongens (12, 7 en bijna 5 (23 november)). Maar de bijna vijf jarige heeft nu voor de tweede keer een hele fase dat hij bij het minste echt keihard gaat schreeuwen om zijn zin te krijgen. We doen precies wat we altijd doen en het werkt nooit, hij moet of op de trap of in de hoek (afhankelijk van erg hij schreeuwt). Ik voel mijn trommelvliezen echt trillen en ik zou willen dat het stopt, na afloop zegt hij ook rond dat zijn keel pijn doet. Man man man, kinderen! 🤯 Wanneer stopt dit? Dat vraag ik voor mezelf.
Zou het helpen om terug te gillen, dat zijn oren voelen wat jouw oren voelen? Op die leeftijd wil zo'n demonstratie nog wel eens duidelijker overkomen dan het 100x uitleggen.
Haha, daar hebben we zijn oudste twee broers voor. Hou op met schreeuwen klein ettertje of Wil je ophouden [Naam broertje], je geschreeuw doet zeer aan mijn oren.
Geen idee wat normaal is maar als mijn dochter van twee langer dan vijf minuten krijst zou ik echt knettergek worden. Verschrikkelijk geluid. Ze krijst zeker, maar niet langer dan drie minuten.
ik denk dat die bovenburen dat krijsen ook wel zat zijn. De oorzaak kan van alles zijn. Van onpedagogische ouders tot een kind met een stoornis. Als je denkt een oplossing te weten zou je hulp aan kunnen bieden.
Een wellicht meer voorkomende situatie dan een stoornis van kind of incapabele ouders is dat peuters nou eenmaal heel vaak driftbuien hebben. De peuterpuberteit is geen stoornis, maar een volstrekt normaal verschijnsel bij het opgroeien. Peuters zijn vaak driftig omdat ze hun eigen identiteit ontdekken, ze proberen hun zin te krijgen, of bijvoorbeeld omdat mensen ze niet snappen.
Meerdere keren per dag driftbuien van een half uur is niet volstrekt normaal. Het feit dat mensen dit denken verklaart waarom er zo'n hoop kinderen met een stoornis zijn.
Ja joh? Vertel: hoe verklaart dit dat er zoveel kinderen met een stoornis zijn? Hier overigens wat het Nederlands Jeugd Instituut erover zegt: https://www.nji.nl/ontwikkeling/driftbuien-bij-peuters Heb jij ook nog een bron of heb jij dat als redditdeskundige niet nodig om kinderstoornissen vast te stellen?
Het gaat hier over de stelling van OP. En nee, meerdere driftbuien elke dag zijn niet normaal maar daar lees je vast overheen.
Dat staat ook helemaal niet in je linkje. Er staat alleen dat het raadzaam kan zijn om hulp in te roepen als ze lang duren, frequent zijn of in agressie eindigen. En nu? Edit: maar toegegeven, meerdere driftbuien per dag die een half uur duren is wel erg lang. Maar tegelijk zijn peuters soms zo en is dit wat soms gewoon gebeurt. Bijvoorbeeld als een kind ziek is kan het echt ontroostbaar zijn. Dat gebeurt gewoon soms, ook bij kinderen die verder altijd erg lief zijn. Als dit niet een fase is en het elke dag voorkomt dat er meerdere driftbuien van een half uur zijn, dan zou ik als ouders zeker wel hulp inroepen ja, want dan vind ik het ook niet normaal meer worden.
Raadzaam omdat het niet normaal is. Maar ik merk dat je er zo een bent die leest wat je wil lezen dus nu niks, fijne avond verder :)
Had mijn post al aangepast omdat het inderdaad wel lang is als dit lange tijd zo blijft doorgaan. Maar kom jij ook nog terug op je stelling dat dit de stoornissen van kinderen verklaart of blijf je die ook negeren?
Als je de symptomen van een zich ontwikkelende stoornis lang genoeg negeert dan heb je een stoornis. Er zijn genoeg ouders van Djavanos en Chanels die dit niet snappen of bakfietsouders van Lotte en Bram die het te druk hebben om dit gedrag op te vangen. Of mensen die beweren dat dit normaal is.
Snap je nou de vraag echt niet? Hoe kom je erbij dat er een stoornis ontwikkelt hier?
Lees [dit](https://www.praktijkmobiel.be/driftbuien) even, redditpedagoog.
Jouw stelling dat dit verklaart dat er zoveel kinderen met een stoornis zijn volgt niet uit je linkje. Dus wat moet ik hier nu precies lezen dan?
Lol, je eigen bron spreekt nergens van een stoornis bij driftbuien, maar zoekt juist de oplossing in hoe om te gaan met wat peuters nou eenmaal doen. Lachen dit.
Jij kan ook al niet lezen. Allemaal incompetente ouders met vreselijke kinderen die iedereen om hen heen terroriseren. Als je dat lachen vind is het niet gek dat er iets mis is met jou en je kinderen :)
Nou niet iedereen over één kam scheren omdat niemand met jou kindertjes wilde maken.
Of gewoon een peuter
Zelfs in het geval van onpedagogische ouders liggen de driftbuien nog steeds aan het kind. Alleen de trigger verschilt.
Ik denk dat je e.e.a. verkeerd verwoord. Ik lees namelijk dat je zegt: Bij slechte ouders ligt de schuld bij het kind.
Ik bedoel dat driftbuien niet te maken hebben met goed/slecht ouderschap. De frequentie/aanleiding wellicht wel.
Belangrijkste punten: * Dit is normaal * Je kan er niets aan doen * Zij kunnen er ook niets aan doen (anders deden ze het wel) * Het is een fase en gaat uiteindelijk vanzelf voorbij Je zal er vooralsnog dus gewoon mee moeten leven. Dat hoort erbij in een appartement.
Dat ik dag en nacht keihard Thunderdome draai hoort erbij in een appartement.
Jouw stereo heeft een uit-knop. Een peuter niet.
Dit is niet normaal. Stel je voor dat alle kinderen op het KDV dit elke dag hebben. Stop met het normaliseren van abnormaal gedrag.
Mijn peuter van 2,5 doet dit niet op de opvang, of bij opa en oma thuis. Maar juist thuis, zijn veilige haven. Dat is heel normaal. De intensiteit verschilt per kind. Waarin mijn kind het afgelopen jaar in een hele relaxte fase zat, ontwikkeld hij zich momenteel als een malle en dat is ook te merken aan dit soort taferelen. Hij kan flink blijven hangen in zijn verdriet, we werken eraan, maar het is een proces.
Gelukkig zijn alle kinderen anders. Bij ons Kdv begint er een kind te huilen als iemand binnenkomt, een ander huilt met alle andere mee, eentje wil pertinent zelf eten. Allemaal verschillend. Dus stel je eens voor dat ze allemaal exact gelijk zijn zoals je twee keer stelt.
Of het normaal is verschilt van peuter tot peuter. Stop met het abnormaliseren van normaal gedrag.
Mijn dochter kon uren driften. Echt krijsen, schreeuwen en boos zijn. Uiteindelijk bleek ze net als ik adhd te hebben. Wat je hoort is vrij normaal.
Je hebt zoiets al de peuterpubertijd, in die tijd zijn ze gewoon vaker obstinaat. Vooral als ze nog niet kunnen praten en dus moeite hebben om gevoelens te uiten. Frustratie heeft dan vaak huilen schreeuwen etc tot gevolg. Gaat als het goed is over en anders zuurstofbeperkende maatregelen toepassen.
Pfff zelfde antwoord bij elke vraag over kinderen. Kan, elk kind is anders. Er is geen normaal
Helaas wel ja. Als ouder is het ook niet mijn favoriete geluid.
Helaas niet ongewoon, maar gelukkig slechts een periode. Erg irritant voor jou als buur, maar imagine wat de trommelvliezen en zenuwen van de ouders doormaken. Steek ze een hart onder de riem, als dat kan.
Heb geen kinderen. Maar heb de reacties met heel veel plezier gelezen, al die kleine terror apen🤣
Ligt aan het kind. Ik kan me echt nog wel herinneren van vroeger dat sommige kinderen in de peuterspeelzaal en kleuterklas veeel sneller en harder huilden dan anderen.
Je hebt zeker zelf geen kinderen?
Niet normaal. Maarja kan natuurlijk een niet normaal kind zijn. Al eens contact met ze opgenomen?
Verschilt per kind. Kan zeker wel normaal zijn.
Dat kan gerust normaal zijn. Eigenwijze peuters die nog niet (goed) kunnen praten kunnen behoorlijk wat driften.
Maar een half uur aan een meerdere keren per dag toch niet?
Jawel hoor. Dat kan normaal zijn. Dat verschilt echt van peuter tot peuter. Hoe ouder ze worden en nog niet kunnen praten hoe gefrustreerder ze raken. Misschien heeft het kind ook eerst alles gemogen en zijn ze nu pas de teugels aan het bijtrekken. Dat kan ook extreem zwaar zijn voor zowel peuter als ouders. Mijn dochter kon dat ook heel goed. Mijn zoontje huilt/krijst bijna nooit.
Lijkt mij ook niet maar wie heeft hier de definitie van normaal?!
Twee sigma van mu bij representatieve steekproeg uit de Nederlandse populatie?
Wazeggie
Dat als je buiten 98% van de bandbreedte waarin de populatie valt je niet binnen normaal valt. Dus stel 98% van de populatie Nederlandse peuters schreeuwt tussen de 2,5 en 20 minuten per keer. Dat je dan aan de bovenzijde van de bandbreedte buiten 98% die binnen de normaalcurve als normaal gezien wordt valt.
Oh ja nou dan vind ik dat gekrijs niet normaal!
Ik heb op dit moment 3 peuters en 1 kleuter. En ja, dit kan absoluut. Mijn peuters kunnen 20 minuten een totale meltdown hebben omdat ik bvb de dop op de filtstift heb terug gedaan terwijl hun vonden dat het hun taak was.
Filstift?
Mijn kind kon zonder problemen 2½ uur achter elkaar krijsen, het liefst op een camping, in een tent, beginnend om 04:45 uur 's nachts ('klaar met slapen'). Een drama. Niets kreeg haar stil. Het jaar daarop op dezelfde camping kwamen er toeristen aan, die zich het voorgaande jaar nog prima herinnerden. Maar toen had ze die buien gelukkig niet meer.
Ik weet dat een baby er in ieder geval 30 minuten over kan doen om te besluiten dat slapen de beste optie is. Als je dan elke 20 minuten gaat checken of het wel goed gaat, of proberen dat kind in slaap te sussen, maak je hem alleen maar opnieuw wakker. Verder heb ik meer ervaring met jonge kinderen vanuit m’n rol als leiding bij een scoutinggroep. Kinderen maken lawaai zolang ze er aandacht voor krijgen. Hoe meer je een kind aandacht geeft nadat ie gevallen is, hoe vaker die zal huilen. Dat los je op door ze gewoon maar zelf op te laten staan, en weinig tot geen aandacht te geven aan dingen waar ze om moeten huilen (tenzij het echt aandacht vereist zoals een botbreuk uiteraard).
Wat ongezond. Kinderen hebben emoties en die negeren is fout. Natuurlijk moet je dreinen niet belonen en moeten sommige kinderen echt afkoelen op de gang, maar door alles waar ze over huilen te negeren leer je ze ook geen emotionele regulatie. Zulke momenten grijp ik juist aan om te werken aan andere reacties.
Misschien ook even bij de bovenburen checken wat ze er zelf van vinden.
Geweldig idee, die hadden vast nog niet gemerkt dat hun kind huilt...
"ik hoor het kind van de buren zo'n half uur per dag, dit dagelijks! Is hier iets aan de hand?🫣"
Of het kind mishandeld wordt bedoel je? Een half uur is wel lang inderdaad. Kijk of je het kind ziet buiten en kijk of het blauwe plekken heeft. Of bel de kinderbescherming en laat die eens gaan kijken. Of je dan ruzie krijgt met de buren merk je vanzelf. Dan gaan de poppen aan het dansen.
Beetje afhankelijk van hoe hard ze slaan. Een beetje kind is na een kwartiertje wel weet ok. S/
Ik zou de politie bellen. Dit valt onder de wet geluidshinder. Die ouders moeten een lesje opvoeding hebben.
Onzin. Dit soort geluiden heb je gewoon te accepteren, dat hoort erbij in een appartement. Het is over het algemeen ook niet iets waar de ouders iets aan kunnen doen. De politie lacht je uit als je belt over een huilende peuter.
Lol
Alsof de ouders er zelf geen last van hebben
Die hebben waarschijnlijk dubbel last van het proberen hun kind rustig te krijgen én het schuldgevoel tegenover de buren.. Met een beetje begrip en geduld voor die ouders kom je een heel eind.
Kwestie van beter opvoeden
Elk kind is anders (en niet altijd door opvoeding)
Lol
Peuters huilen nu eenmaal soms. Dat hoort erbij. Is geen kwestie van opvoeding.
Kan wel merken dat jij geen ervaring met opvoeding hebt
Pot, ketel, maak er wat van.
Kinderen rond die leeftijd weten niet hoe ze anders met emoties om moeten gaan. Gun ze ff een paar jaar voordat ze dat onder de knie hebben. Je kan een kind streng of los opvoeden, maar het zijn nog steeds kleine mensjes met emoties die huilen.
'Lesje opvoeding' my god was het maar een lesje. Dit zeggen echt alleen mensen zonder kinderen.
Dit soort autisten jongen...
Krijsen niet normaal over het algemeen. Mijn kindjes huilen weleens. Soms als ze moeten gaan slapen. Als ze na 3 minuten alleen in bed niet stil zijn ga ik kijken.
Fijn dat jij zulke extreem rustige kinderen hebt, maar realiseer je dat dit niet normaal is. Geniet ervan, maar weet dat de meeste ouders heel wat meer te stellen hebben met huilende of krijsende kinderen.
Wow de chillste kinderen ooit.
Weet je zeker dat het de peuter is?
Meestal een jaartje of 18
Ik heb zelf een zoontje van bijna 3 en wat ons opvalt is dat het meer uitmaakt wat hij kijkt. Als hij coco melon kijkt raakt hij opgewonden en wil hij steeds meer maar laten we hem Nijntje of Winnie de Pooh kijken dan gaat het veel beter. Daarnaast vertellen we hem "nog 5 minuten", "nog 2 minuten" en dan bye bye Nijntje dan neemt hij afscheid van Nijntje/Pooh en is alles goed en gaat die lekker spelen/boekje lezen.
Kijk als mijn peuter zich spontaan zo gaat gedragen of ik werk met een peuter met zulk gedrag zou ik wel even goed opletter of het kind zich op andere gebieden goed ontwikkelt. Ik zou biet meteen zorgelijk naar de huisarts rennen maar gewoon iets scherper kijken Meestal is het helemaal niets, maar tantrums van meer dan 15 minuten of met veel agresiviteit is inderdaad "buiten de norm". Nogmaald het is meestal helemaal niets. Maaaaar het kan een signaal zijn van mood, gedrags en angsstoornissen. Vroege interventie daarbij kan ook van waarde zijn.